پس از اینکه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وآله پیشنهاد ازدواج حضرت علی علیه السلام با فاطمه علیها السلام را قبول کرد و از میان وسایل کم علی، زره او را برای خرج عروسی قبول فرمود، علی علیه السلام زره را فروخت و پول آن را نزد رسول اکرم آورد. پیامبر صلی الله علیه وآله این مبلغ را به سه قسمت تقسیم فرمودند، یک سوم برای خرید جهیزیه، یک سوم برای خرید عطر و بوی خوش و یک سوم آن را نزد ام سلمه به امانت گذاشتند تا برای ولیمه شب عروسی از آن استفاده کنند. پیامبر سهم جهیزیه را برداشت و ابوبکر را با سلمان فارسی و بلال همراه نمود تا آنچه را که مورد احتیاج زندگی یک زوج است خریداری نمایند. از ابوبکر نقل شده که او گفت: «پولی که پیامبر به من داد شصت و سه درهم بود، پس رفتم به بازار و اثاثیه مورد ضرورت را به شرح زیر خریدم:

- یک عدد پیراهن؛

- یک عدد مقنعه؛

- یک عدد حوله سیاه خیبری؛

- یک تختخواب که از پوست خرما بافته شده بود؛

- دو عدد گستردنی (فرش) که یکی پشمی و دیگری از لیف خرما بود؛

- چهار بالش که از گیاه اذخر پر شده بود؛

- یک قطعه حصیر؛

- یک عدد کاسه؛

- یک عدد آسیای دستی؛

- یک مشک پوستی؛

- یک طشت لباسشویی؛

- یک ظرف آبخوری؛

- یک کاسه برای شیر؛

- یک پرده پشمی؛

- یک مطهره زفت اندود؛

- دو کوزه گلین؛

- یک عدد پوست برای فرش؛

- یک عبای زنانه».(1)

جمعاً تعداد این اثاث بالغ بر 19 قلم می شود که برخی از مورخین کمتر از این را هم گفته اند.

ابن شهرآشوب در کتاب «مناقب آل ابی طالب (2) » می گوید: «مأموران خرید این اجناس عمار بن یاسر و ابوبکر و بلال بودند». که بنابر این روایت، سلمان در این امر شرکت نداشت. در هر حال، اجناس مذکور خریده شده و همه را پیامبر خدا بازرسی کردند. در خبر آمده است که چون دیدگان رسول خدا بر آنها افتاد سرشک از دیدگانش جاری گشت و فرمود: «اللهم بارک لقوم جل آنیهتم الخزف»؛

خدایا! برکاتت را بر قومی که بیشترین ظروف آنان سفال است فرو فرست.

یکی از منافقان مدینه حضرت امیرمؤ منان علی علیه السلام را در خواستگاری از فاطمه زهرا علیها السلام ملامت کرد و گفت: یا علی! تو معدن فضل و ادب و شجاع ترین مبارزان عرب هستی، چرا زنی خواستی که چاشتش به شب نمی رسد؟! اگر دختر مرا می خواستی، چنان می کردم که از در خانه من تا در خانه تو، چند شتر پر از جهاز دختر من شود. حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: این کار به تقدیر است نه به تدبیر.

«الحکم لله العلی الکبیر»؛

فرمان از آن خداوند بلند مرتبه و بزرگ است. ما را به مال و متاع دنیا نظری نیست، مقصود رضای حق تعالی است. تفاخر ما با اعمال است، نه با اموال و مباهات ما به کردار است نه به درهم و دینار. چون علی علیه السلام رضای خود را به حکم و قضای الهی ظاهر کرد، ندایی به وی رسید: علی! سر بردار تا قدرت حق را بینی و جهاز دختر محمد صلی الله علیه وآله را بنگری. حضرت سر بلند کرد، از بالای سرش تا عرش خدا حجابها برداشته شد و در زیر عرش میدانی وسیع به نظرش آمد. تمام آن میدان از ناقه های بهشتی، با بارهایی از در و گوهر و مشک و عنبر پر بود. بر هر شتری کنیزکی چون مهر تابان در حالی که زمام هر شتر به دست غلامی بود، قرار داشت. آنها ندا می کردند. «هذا جهاز فاطمة بنت محمد المصطفی»؛

این جهاز فاطمه دختر محمد مصطفی است.

علی از مشاهده آن منظره خوشحال شد و به حجره فاطمه علیها السلام آمد. حضرت فاطمه علیها السلام با مشاهده علی علیه السلام گفت: «اگر چه سرزنش منافقان را درباره ما شنیدی، اما جهاز ما را عین عیان دیدی». (3)