آنچه که از مجموع روایات برداشت می شود این است که اگر انسان ایمان به خدا و قیامت داشته باشد و اهل عناد و لجاج در دین و کفر و نفاق نباشد، امید زیادی به این که مورد شفاعت قرار گیرد هست. چنانچه در تفسیر فرات از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمود جابر به امام باقر علیه السلام عرض کرد: ای پسر رسول الله! حدیثی از جده ات فاطمه سلام الله علیها برایم روایت کن....

امام باقر علیه السلام فرمود: پس به خدا سوگند کسی از مردم (شفاعت نشده) باقی نمی ماند مگر کسی که اهل شک باشد و در عقاید اسلام ایمان راسخ نداشته باشد، کافر و یا منافق باشد. (1)

پس شفاعت منوط به شرایطی است که تحصیل آنها در دست ما می باشد که با به دست آوردن آنها شاید مورد شفاعت قرار گیریم و این گونه نیست که معصومین هر کسی را که بخواهند و او لیاقت نداشته باشد انتخاب کنند.

و این که ابتدا کیفر می شوند و بعد به شفاعت می رسند یا از قبل شفاعت شده هستند باید گفت؛ هیچ معیار کلی در بین نیست و در قرآن کریم از این که چه مجرمینی و چه گناهانی و در چه موقع مورد شفاعت قرار می گیرند سخنی گفته نشده، پس ممکن است نسبت به بعضی مجرمین با توجه به فاعلیت و درجه گناه آنها قبل از کیفر مورد شفاعت قرار گیرند و یا این که مقداری از کیفر را ببیند و بعد مورد شفاعت واقع شوند.

مهمتر آنکه شفاعت مربوط است به قیامت و با عمل به دستورات الهی لازم است خود را از عذاب خداوند در برزخ رهایی بخشیم.