زهرا علیها السلام تمامی زندگیش سرشار از سازندگی و تربیت است و در تمامی دوران کوتاه عمر خود لحظه ای از آن جدا نشد. او با انفاق و احسانش، اطعام و دعوتش، سلام و ادبش، دعا و قرآنش، راستگویی و محبتش، انصاف و وفایش، فریادها و تبسمش، علم و حلمش، و... خلاصه با تمامی زندگیش درس سرشاری و سازندگی را به ما آموخت.

زهرا علیها السلام در زمان کوتاه عمر خود آن قدر بلند زیست که اسوه بلندای قامت ایمان و صاحب الزمان ارواحنا فداه گشت. (8) او لحظه ای در کار سازندگی غافل نبود، چه آن گاه که از او سؤال می شد و چه آن گاه که به عیادتش می آمدند و چه آن هنگام که در مسجد علیه جور زمان و ستم خلفا می شورید و چه آن دم که در خانه با فضه وام ایمن به سر می برد.

او تجلی «اعمالی و اورادی کلها وردا واحدا و حالی فی خدمتک سرمدا» (9) بود. او به ما آموخت که درس تربیت و سازندگی تنها در کلاس درس و بحث و جلسه سخنرانی خلاصه نمی شود که باید انس گرفت و از تمامی زندگی و همه وجود مایه گذاشت.