او آموزگار امانت و امانتداری بود و در سبک و سیره اش این اصل حیاتی جایگاه ویژه ای داشت؛ چرا که آن را از نشانه های اصیل ایمان به خدا می نگریست و دین باوری و دینداری بدون امانت و رعایت امانت ها را دینداری درست نمی دانست.
آن حضرت در تأکید بر این ویژگی والای انسانی در سبک و سیره اش می فرماید:
«یابن عم، ما عهدتنی کاذبة و لا خائنة ....»؛
علی جان! بی گمان در زندگی و سبک و سیره ام مرا با دروغ و پندار خیانت، سخت بیگانه و هماره راستگو و درست کردار و امانتدار و امانت پیشه یافته ای؛ آیاچنین بوده است؟
و امیر والایی ها در پاسخ او، راستی و امانتداری او را ستود و او را تجسم پرواپیشگی و ارزش های والای انسانی و توحیدگرایی و تقواپیشگی وصف فرمود.