«ایها الناس، من فقد الشمس، فلیتمسک بالقمر، و من فقد القمر، فلیتمسک بالفرقدین».

ای مردم! هر کس خورشید را از دست داد، باید به دامن ماه چنگ بزند، و هر کس ماه را از دست داد، باید به دامن دو ستاره فرقدین (2) چنگ بزند.

جابر می گوید: من و ابوایوب انصاری و انس بن مالک برخاستیم و عرض کردیم: ای رسول خدا! منظور از خورشید کیست، فرمود: من.

آنگاه مثالی برای ما زد و فرمود: خداوند متعال ما را خلق نمود و به منزله ستارههای آسمان قرار داد. هر زمان که ستارهای مخفی شود، ستاره دیگر طلوع خواهد کرد. من خورشیدم، اما هنگامی که از میان شما رفتم، دست به دامن ماه بزنید. پرسیدم: مقصود از ماه کیست؟ فرمود: برادرم و وصی و وزیر و قاضی دین و پدر دو پسرم و جانشین من در میان اهلم (و در نسخه دیگر فرمود: علی بن ابی طالب). پرسیدم: منظور از دو ستاره فرقدان کدامند؟ فرمود: حسن و حسین. پس از آن قدری تأمل نمود سپس فرمود:

«هولاء و فاطمة، و هی الزهرة، عترتی و اهل بیتی، هم مع القرآن لا یفترقان حتی یردا علی الحوض» (3).

اینها (یعنی علی و حسن و حسین) و فاطمه که او زهره است، عترت و اهل بیت من هستند. ایشان با قرآنند و از آن جدا نمی شوند، تا نزد حوض کوثر بر من وارد شوند و یکدیگر را ملاقات کنیم.