اینک تنها به برخی از آیات قرآن در این مورد نظر می افکنیم تا روشن شود که «شفاعت» یک اصل قرآنی و اسلامی است و نمی توان در آن تردید روا داشت.
قرآن شریف در این مورد می فرماید:
«من ذا الذی یشفع عنده الا باذنه.» (7) .
چه کسی جز به اذن او در نزد وی شفاعت می کند؟...
و می فرماید:
«و لا یشفعون الا لمن ارتضی.» (8)
جز کسانی که خدا از آنان خشنود باشد، شفاعت نخواهند کرد...
و می فرماید:
«ما من شفیع الا باذنه.» (9)
جز به اجازه و اذن او شفاعت کننده ای نخواهد بود.
و می فرماید:
«لا یملکون الشفاعة الا من اتخذ عند الرحمن عهدا.» (10)
جز آنکه با خدای پرمهر پیمانی بسته باشد، همه و همه از شفاعت بی بهره اند.
و می فرماید:
«یومئذ لا تنفع الشفاعة الا من اذن له الرحمن.» (11)
در آن روز شفاعت سود نمی دهد مگر اینکه خدای پرمهر اجازه دهد.
و می فرماید:
«و لا تنفع الشفاعة عنده الا لمن اذن له.» (12)
شفاعت نزد خدا سود نمی دهد مگر درباره کسی که او اجازه دهد.
و می فرماید:
«لا تغنی شفاعتهم شیئا الا من بعد ان یاذن لمن یشاء.» (13)
و چه بسیار فرشتگان در آسمانهایند که شفاعت آنها سود نمی دهد مگر پس از آن که خدا برای هر کس که خود می خواهد اجازه دهد و خشنود باشد.
اینها نمونه های روشن از آیات قرآن است که به روشنی به درستی شفاعت به اذن خدا، صراحت دارد و شفاعت را برای شفاعت کنندگان اثبات می کند.
(7) سوره بقره، آیه 255.
(8) سوره انبیاء، آیه 28.
(9) سوره یونس، آیه 28.
(10) سوره مریم، آیه 87.
(11) سوره طه، آیه 109.
(12) سوره سبأ، آیه 23.
(13) سوره نجم، آیه 26.