وَالَّذِینَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِیمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَیْهِمْ وَلَا یَجِدُونَ فِی صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَیُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (62)
مردی نزد حضرت رسول صلی الله علیه و آله آمده و از گرسنگی خود شکایت کرد، حضرت کسی را به خانه های همسرانش فرستاد، آنان گفتند چیزی جز آب در نزد ما نیست، حضرت فرمود کیست که امشب این مرد را کفایت کند؟ علی علیه السلام گفت: من ای رسول خدا. علی نزد فاطمه آمده و داستان را به او گفت. حضرت فاطمه پاسخ داد: جز غذای کودکان چیزی نداریم لکن میهمان خود را بر آنان ترجیح داده و به او خواهیم داد، علی علیه السلام گفت: کودکان را می خوابانم و چراغ را به خاطر میهمان خاموش می کنم، این کار را انجام داد و میهمان به استراحت پرداخت، صبح آن روز این آیه در شأن آنان نازل شد: «و یوثرون علی انفسهم» (63).
ابن عباس در ذیل این آیه شریفه گوید: که درباره علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام نازل شده است. (64)
(62) حشر، آیه 9.
(63) شواهد التنزیل، ج 2، ص 331.
(64) شواهد التنزیل، ج 2، ص 332.