حضرت علی علیه السلام فرمود:
در شب تولد نور پاک فاطمه، زلزله عظیمی در مکه اتفاق افتاد که سنگهای بزرگی از کوه ابوقیس جدا شد و بر زمینهای پست و بلند می غلطید. آن قدر این زلزله ادامه داشت که ابوطالب بر بالای بلندی رفت و به خداوند عرض کرد:
«الهی و سیدی اسألک بالمحمدیة المحمودیة و العلویة العالیة و بالفاطمیة البیضاء الا تفضلت علی اهل التهامة بالرحمة و الرأفة».
ای خدا و آقای من! به مقام ستوده محمدی و مقام بلند علوی و مقام درخشان فاطمی از تو درخواست میکنم که بر اهل مکه به رحمت و مهربانیت تفضل و احسان نمایی.
به این ترتیب ابوطالب در پیشگاه خداوند به ساحت مقدس پیامبر صلی الله علیه و آله و علی و فاطمه علیهما السلام توسل جست و از برکت نام ایشان همان لحظه زمین مکه آرام شد. (2)
پس از آن مردم آن کلمات را حفظ کرده، در شداید و بلاها می خواندند، ولی جهت آن را نمی دانستند.
(2) ریاحین الشریعه: ج1، ص58.