فراوان دیده می شود که در طول تاریخ مطالب حقی دستخوش تحریف و دستمایه افرادی باطل و سودجو قرار گرفته و از حقیقت معنای خود انحراف یافته است.

واژه مقدس «رب» دستاویز مستکبرانی قرار گرفته که فرعون وار کوس اَنَا رَبُّکُمُ الْاَعْلی (6) زدند؛ واژه «نبی» دستمایه پیامبرانی دروغین و مدعیانی ناحق شد؛ واژه «خلیفه» و «رهبر» نیز در تاریخ اسلام از این سوء استفاده مستثنی نبود و به نام خلافت پیامبر و رهبری امت اسلام چه بلاها که دامان امت اسلامی را نگرفت و چه ضربه های جانکاه بر پیکر اسلام و مسلمانان وارد نیامده و آنان را تا ظهور دولت حق دچار پراکندگی و اختلافات درونی و برادرکشی و هزاران مشکل دیگر نکرد!

از جمله آنکه حدیث شریف «اَلْخُلَفاءُ بَعْدی اِثْناعَشَرَ» که به حق جز بر امامان دوازده گانه شیعه منطبق نیست بر خلیفه گانی منطبق گشت که از اسلام جز نامی نداشتند... (7) .

پیامبر اکرم صلی اللَّه علیه و آله از نخستین روزی که دعوت خود را در میان خویشان نزدیک خود آشکار نمود تا واپسین روز عمر شریف خویش به هر مناسبتی و در هر مجلس و انجمنی با تصریح و کنایه و به هر طریق ممکن دیگر جانشینان خود را به مسلمانان معرفی می نمود. نصوصی که از پیامبر گرامی صلی اللَّه علیه و آله درباره فضائل و اشاره به خلافت اهلبیت علیهم السلام در کتابهای شیعه و اهل سنت وجود دارد در مجموع بیش از سایر احادیثی است که درباره تک تک موضوعات و دیگر مسائل اسلامی به جای مانده است. حدیث وصایت، حدیث اخوت، حدیث ولایت، حدیث طیر، حدیث رایت، حدیث منزلت، حدیث سفینه، حدیث ثقلین و ده ها و صدها نص و تصریح و کنایه از آن بزرگوار در تعیین اوصیا و جانشینان حضرتش در اختیار مسلمانان قرار دارد.

همه این احادیث که کتب مخالفان سرشار از آنهاست حجت قطعی بر حقانیت امامان شیعه است، صرف نظر از دلایل عقلی و نقلی فراوان که بر تأیید این مطلب می افزاید.

از جمله این نصوص، احادیثی است که پیامبر گرامی صلی اللَّه علیه و آله «اهل بیت» خویش را به عنوان جانشینان خود و رهبران امت اسلامی معرفی نموده است.

اما از آنجا که امکان داشت واژه «اهل بیت» دستخوش تحریف قرار گیرد و امت اسلام در تعیین مصداق آنها دچار اختلاف گردند، حتی همسر پیامبر صلی اللَّه علیه و آله خود را مصداق «اهل بیت» بدانند، آن حضرت دست به دو ابتکار شگفت زد:

نخست آنکه در بسیاری از بیانات خود نامهای آنان را یکایک برد و آنان را به نام و نشان معرفی فرمود، حتی بامدادان به وقت نماز صبح به در خانه علی و زهرا علیهما السلام می رفت و آن خانواده را خطاب به «اهل بیت» نموده و به نماز دعوت می کرد.

ابتکار دیگر همین کار بدیعی است که در طی حدیث کساء به آن اشاره شده و جای هیچ شبهه ای باقی نگذارده و برای همیشه خط بطلان بر روی توجیهات کسانی کشیده که خواستند خود یا دیگران را از اهل بیت و در نتیجه زمامداران امت قلمداد کنند.

البته باید دانست که مصداق اولیه اهل بیت همان پنج تن آل عبا هستند، ولی نه امام معصوم دیگر از اولاد امام حسین علیه السلام بنابر وحدت ملاک، یعنی عصمت و طهارت، و نیز بر اساس معرفی رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله و معرفی همین افراد اهل بیت، جزء اهل بیت محسوبند و جانشینان حقیقی رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله می باشند.

نگاهی به آیه تطهیر

در سوره مبارکه احزاب از آیه 28 تا 34 مسائلی در مورد همسران رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله مطرح گشته و سفارشهای خاصی به آنان داده شده است.

در روایات آمده: سبب نزول این آیات آن بود که چون رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله از جنگ خیبر بازگشت و غنائم فراوانی به دست آورد برخی از همسران او خواستند که قسمتی از غنیمتها را به آنان بدهد. پیامبر فرمود: آنها را به فرمان خدا در میان مسلمانان تقسیم کردم. آن همسران ناراحت شدند و گفتند: شاید چنین می پنداری که اگر ما را طلاق دهی دیگر برای ما شوهر لایقی یافت نمی شود (که چنین بر ما سخت می گیری)؟!

خداوند متعال از این سخنان بر پیامبر خویش غیرت ورزید و او را فرمان داد که از همسران خود کناره گیرد. پیامبر از آنان کناره گرفت و مدت بیست و نه روز در مشربه ام ابراهیم (3) به سر برد.

پس از آن خبری شایع گشت که رسول خدا زنان خود را طلاق داده است.

آنگاه طی جریاناتی عمر خود را به آن حضرت رسانید و مطلع شد که آن حضرت زنان خود را طلاق نگفته است و این خبر را به زنان رسانید. در این حال این آیات نازل شد و رسول خدا به نزد همسران بازگشت و آیات را بر آنان خواند و آنان نیز عذرخواهی نمودند. (4).

این آیات با لحن تندی به برخی از همسران پیامبر صلی اللَّه علیه و آله هشدار می دهد که باید دست از تجمل پرستی بردارند و چشم به سوی غنیمتهایی که به سرزمینهای اسلامی سرازیر می شود ندوزند، که در غیر این صورت شایستگی همسری با آن حضرت را از دست داده و باید آمادگی جدایی از او را داشته باشند.

اما در میان این آیات که همه مربوط به همسران پیامبر صلی اللَّه علیه و آله است و در آنها ضمیر مؤنث به کار رفته است، آیه تطهیر قرار گرفته که سیاق و لحن آن با آیات دیگر فرق دارد، زیرا اولاً سیاق آیات قبل و بعد سیاق تهدید است و سیاق آیه تطهیر سیاق ملاطفت و مهربانی.

ثانیاً در این آیه ضمیر جمع مذکر به کار رفته که وجود مردان یا جمع زنان و مردان را که مردان آن بیشترند می رساند.

از آن رو که این آیه در میان آیات مربوط به همسران رسول خدا قرار گرفته میان مفسران شیعه و اهل سنت اختلاف شده است. مفسران اهل سنت معتقدند که این آیه نیز مربوط به همسران پیامبر است، زیرا در میان همان آیات واقع است.

اما مفسران شیعه معتقدند که این آیه مربوط به همسران آن حضرت نیست، بلکه درباره خمسه طیبه علیهم السلام است، زیرا:

چنان که گفتیم سیاق این آیه ملاطفت است و سیاق آیات قبل و بعد آن تهدید.

این آیه با تأکید و نیز حصری که در آن به کار رفته پاکی مطلق و عصمت اهل بیت را می رساند، در حالی که هیچ کس مدعی عصمت همسران پیامبر نیست.

از همه مهمتر آنکه در آیه ضمیر مذکر به کار رفته که نشان می دهد مخاطب آن مردانند یا زنان و مردانی که تعداد مردان بیشتر است، و آنان پیامبر، علی، و حسن و حسین (از مردان) و فاطمه علیهم السلام (از زنان) هستند.

گرچه واژه اهل بیت از نظر لغوی همسران را نیز شامل می شود، ولی عمل پیامبر صلی اللَّه و علیه و آله در حدیث کساء که بیشتر روایات آن را اهل سنت نقل کرده اند نشان می دهد که همسران از این دایره خارج اند، چنانکه ام سلمه را نیز که آیه در خانه اش نازل شده در زیر عبا راه نداد.

برخی از مفسران معتقدند که این آیه مستقل نازل شده و بعداً به دستور رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله و به گفته برخی دیگر در هنگام جمع آوری قرآن کریم، در اینجا جای داده شده است.

اشکالی که در اینجا به نظر می رسد آن است که چرا این آیه در میان آیات مربوط به همسران رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله قرار گرفته و این شبهه را ایجاد نموده است؟

پاسخ آن است که: چون خانه های همسران رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله همه در کنار هم و در اطراف مسجد النبی قرار داشت و خانه حضرت زهرا علیها السلام نیز در آنجا بود و حتی دری از آن به مسجد باز می شد، هنگامی که این آیات بر همسران پیامبر خوانده می شد و همه بیانگر تهدید و نکوهش بود، برای آنکه مبادا تصور شود که افراد این خانه هم مشمول این خطابهای عتاب آمیز هستند، به عنوان جمله معترضه ساحت مقدس آنان را از این نکوهشها پاک داشت و اعلام نمود که شما خاندان از این امور منزهید و گرد هیچ گونه آلودگی و پلیدی بر دامن شما نخواهد نشست. ضمیر را هم مذکر آورد تا تصور مذکور را به کلی باطل سازد.

و نیز برای آنکه آن تهدیدها را تحکیم ببخشد، در میان خطاب به زنان پیامبر صلی اللَّه علیه و آله خبر از عصمت و پاکی خاندان آن حضرت می دهد تا به آنان هشدار دهد که شما در میان خانواده ای قرار دارید که گروهی از آنان معصومند و کسی که در زیر سایه درخت عصمت و در کانون معصومان قرار گرفته سزاوار است که بیش از دیگران مراقب خود باشد و نباید فراموش کند که انتساب به چنین خانواده ای مسئولیتهای سنگینی برای او ایجاد می نماید و خدا و خلق از او انتظارات فراوانی دارند. (5)

کساء در زبان عربی نوعی عبا است که بر دوش اندازند، و گاهی نیز به عنوان زیرانداز و روانداز از آن استفاده می شود. در روایات فراوانی که در کتابهای شیعه و اهل سنت نقل شده وارد است: هنگامی که آیه تطهیر (1) نازل شد پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام را در خانه امسلمه از همسران شایسته خود که آیه در خانه وی نازل گشته بود گرد آورد و کسایی را که از خیبر آورده شده بود بر سر خود و آن چهار تن کشید، آن گاه دست مبارک از کساء بیرون آورد و به سوی آسمان بلند کرد و عرضه داشت:

بار پروردگارا! اینان اهل بیت منند، پس هرگونه پلیدی را از آنان دور ساز و آنان را پاک و پاکیزه گردان. آن گاه جبرئیل علیه السلام نازل شد و این آیه را به عنوان تأیید خواند.

یا آنکه پیامبر صلی الله علیه و آله احساس نزول رحمت الهی کرد، آن گاه آنان را در زیر عبا گرد آورد، و پس از دعای حضرتش آیه نازل شد.

ام سلمه گفت: یا رسول الله، آیا من هم داخل شوم؟

فرمود: تو بر سر جای خود باش (یا تو جایگاه خاص خود را دارا هستی) تو عاقبت به خیر و از همسران شایسته پیامبری (اما از اهل بیت نیستی).

از آن رو که در این حدیث لفظ کساء و داستان کساء بر سر کشیدن آمده، آن را حدیث کساء نامیده اند، چنان که سوره نحل را از آن جهت که زنبور عسل در آن ذکر شده سوره نحل، و سوره مائده را از آن جهت که لفظ مائده در آن آمده بدین نام خوانده اند. و نیز این پنج شخصیت نورانی پاک را خمسه طیبه یا پنج تن آل عبا، و حضرت حسین علیه السلام را خامس آل عبا یا خامس اهل الکساء لقب داده اند. این لقب در نزد مسلمانان صدر اسلام و اصحاب رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله شهرت داشته چنانکه جابر بن عبداللَّه انصاری رحمه اللَّه در هنگام زیارت امام حسین علیه السلام در روز اربعین آن حضرت را به خامس اصحاب الکساء خطاب می نماید. (2).

«ربنا و ربک الله رب العالمین، اللهم اجعله علینا هلالا مبارکا، و وفقنا لصیام شهر رمضان، و سلمنا فیه، و تسلمنا منه، فی یسر و عافیة، و استعملنا فیه بطاعتک، انک علی کل شی ء قدیر». (21)

پروردگار ما و تو خلق کننده همه هستی است؛ پروردگارا! این هلال ماه را برای ما، هلالی مبارک (پر برکت) قرار بده، و ما را برای روزه ماه رمضان موفق بدار، و ما را در آن سالم گردان، و این ماه را از ما سلامت قرار ده، در راحتی و آسایش. و ما را در این ماه به طاعت و عبادت خود مشغول دار، به درستی که تو بر هر کار توانا و قادر می باشی.

دعا برای هنگام خواب

«الحمد لله الکافی، سبحان الله الاعلی، حسبی الله و کفی، ماشاءالله قضی، سمع الله لمن دعا، لیس من الله ملجا و لا وراء الله ملتجا. توکلت علی الله ربی و ربکم، ما من دابة الا هو آخذ بناصیتها، ان ربی علی صراط مستقیم، الحمد لله الذی لم یتخذ ولدا، و لم یکن له شریک فی الملک، و لم یکن له ولی من الذل و کبره تکبیرا». (22)

سپاس و حمد مخصوص است به خداوند یکتا و کفایت کننده (همه امور مخلوقات)، پاک و منزه است پروردگار متعال همو که والاترین و برترین است، خداوند مرا بس است و کفایت می کند، آنچه که او اراده کند واقع می شود، هر که او را بخواند حضرتش شنواست، تنها اوست که پناه می دهد و فقط به او باید پناه برد، توکل بر خدای واحد می کنم همو که آفریدگار من و شماست. جنبنده ای نیست که تقدیرش به دست او نباشد، آفریدگارم بر طریق صحیح و مستقیم است. سپاس و حمد مخصوص اوست که فرزندی ندارد و برایش در سلطنتش شریکی وجود ندارد و سرپرستی نیز بر او متصور نیست، پس او را با بانگ الله اکبر بزرگ و با عظمت دار.

دعا برای رفع تب

«و له ما سکن فی اللیل و النهار و هو السمیع العلیم، یا اُمَّ مِلْدَمٍ اِنْ کُنْتِ آمَنْتِ بِاللَّهِ العظیم و رسوله الکریم، فلا تهشمی العظم، و لا تَاْکُلىِ اللَّحْمَ ، وَلاتَشْرَبىِ الدَّمَ ، اخرجی من حامل کتابی هذا الی من لا یؤمن بالله العظیم و رسوله الکریم و آله، محمد و علی و فاطمه و الحسن و الحسین علیهم السلام». (23)

و برای اوست آنچه در شب و روز آرام می گیرد، و او شنوا و داناست. ای تب اگر به خدای بزرگ و فرستاده گرامیش ایمان داری، پس استخوانها را خرد نکرده، و گوشتها را نخورده، و خونها را ننوش، از حامل این نوشته به سوی کسی که به خدای بزرگ و پیامبر گرامیش و خاندان او، یعنی محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین- علیهم السلام- ایمان ندارد، برو.

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام از مادر بزرگوارش حضرت زهراء علیها السلام نقل می کند که مادرم فرمود که رسول خدا به من فرمود: ای فاطمه آیا دعایی به تو بیاموزم که هر کس آن دعا را بخواند مستجاب شود و در خواننده آن زهر و سحر و جادو اثر نکند و شیطان نتواند متعرض او شود و دعایش برنگردد و حوائجی که مایل است خداوند آنها را برآورده سازد همه اش اعم از حوائج دنیوی و یا اخروی انجام گیرد؟ گفتم: آری، ای پدر، به خدا سوگند که این برای من از دنیا و مافیها بهتر است، فرمود: چنین بگو:

«یا اعز مذکور، و اقدمه قدما فی العز و الجبروت، یا رحیم کل مسترحم، و مفزع کل ملهوف الیه، یا راحم کل حزین یشکو بثه و حزنه الیه، یا خیر من سئل المعروف منه و اسرعه اعطاء، یا من یخاف الملائکة المتوقدة بالنور منه.

اسالک بالاسماء التی یدعوک بها حملة عرشک، و من حول عرشک بنورک یسبحون شفقة من خوف عقابک، و بالاسماء التی یدعوک بها جبرئیل و میکائیل و اسرافیل الا اجبتنی، و کشفت یا الهی کربتی، و سترت ذنوبی.

یا من امر بالصیحة فی خلقه، فاذا هم بالساهرة محشورون، و بذلک الاسم الذی احییت به العظام و هی رمیم، احی قلبی، و اشرح صدری، و اصلح شانی.

یا من خص نفسه بالبقاء، و خلق لبریته الموت و الحیاة و الفناء، یا من فعله قول، و قوله امر، و امره ماض علی ما یشاء.

اسالک بالاسم الذی دعاک به خلیلک حین القی فی النار، فدعاک به، فاستجبت له و قلت: (یا نار کونی بردا و سلما علی ابراهیم) (18) ، و بالاسم الذی دعاک به موسی من جانب الطور الایمن، فاستجبت له، و بالاسم الذی خلقت به عیسی من روح القدس.

و بالاسم الذی وهبت به لزکریا یحیی، و بالاسم الذی کشفت به عن ایوب الضر، و بالاسم الذی تبت به علی داود، و سخرت به لسلیمان الریح تجری بامره، و الشیاطین، و علمته منطق الطیر.

و بالاسم الذی خلقت به العرش، و بالاسم الذی خلقت به الکرسی، و بالاسم الذی خلقت به الروحانیین، و بالاسم الذی خلقت به الجن و الانس، و بالاسم الذی خلقت به جمیع الخلق.

و بالاسم الذی خلقت به جمیع ما اردت من شی ء، و بالاسم الذی قدرت به علی کل شی ء، اسالک بحق هذه الاسماء، الا ما اعطیتنی، سؤلی و قضیت حوائجی یا کریم». (19)

ای گرامی ترین نامی که یاد شده، و دیرینه ترین نام در عزت و فرمانروایی، ای رحم کننده بر هر که از او طلب رحمت کند، و پناه هر که به او پناهنده شود، ای رحم کننده بر هر محزونی که شکوه و شکایت به سوی او برد، ای بهترین کسی که از او نیکی طلب شده و به سرعت آن را اجابت فرمود، ای کسی که فرشتگان نورانی از او در هراسند!

به حق نامهایی که حاملان عرشت، و آنانکه در اطراف آن قرار دارند، و از هراس عقاب تو تسبیح و تنزیه تو را می گویند، تو را بدان نامها می خوانند، و به حق نامهایی که جبرئیل و میکائیل و اسرافیل تو را بدان نامها می خوانند، از تو می خواهم دعایم را اجابت کنی، و مشکلم را برطرف کرده، و گناهانم را بپوشانی.

ای کسی که فرمان می دهد نفخه صور در میان موجودات دمیده شود، تا آنان در اجتماع بزرگ قیامت گرد هم آیند، و به حق آن نامی که استخوانهای پوسیده را زنده می کنی، از تو می خواهم که قلبم را زنده، سینه ام را گشاده، و امورم را اصلاح فرمایی.

ای کسی که بقا و جاودانگی را ویژه خود قرار داده، و مرگ و زندگی و فنا را برای موجوداتش خلق فرموده، ای کسی که عملش مطابق گفتارش و گفتارش همانند فرمانش، و فرمانش بر هر چه خواهد جاری می باشد.

به حق آن نامی که (حضرت ابراهیم) خلیل تو، آنگاه که در آتش انداخته می شد تو را بدان نام خواند، و تو دعایش را اجابت فرمودی، و گفتی: «ای آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت شو»، و به نامی که موسی از کنار طور ایمن تو را بدان نام خواند، و تو او را اجابت فرمودی، و به نامی که عیسی را از روح القدس آفریدی. و به نامی که یحیی را به زکریا بخشیدی، و به نامی که رنج و مشقت را از ایوب مرتفع ساختی، و به نامی که توبه داود را پذیرفتی، و بادها را برای سلیمان مسخر نمودی که به فرمان او به گردش درآیند، همچنین جن را برای او مسخر کردی، و زبان پرندگان را به او آموختی.

و به نامی که عرش را با آن آفریدی، و جهان را به آن خلق فرمودی، و فرشتگان را با آن ایجاد کردی، و جن و انس را با آن خلق کردی، و به نامی که تمامی مخلوقات را پدید آوردی.

و به نامی که آنچه خواستی خلق فرمودی، و به نامی که بر هر چیز قادر شدی، به حق این نامها از تو می خواهم که حاجتم را بر آوری، و خواسته هایم را اجابت فرمایی، ای بخشنده!

«اللهم ربنا و رب کل شیی ء منزل التوراة و الانجیل و الفرقان، فالق الحب و النوی، اعوذ بک من شر کل دابة أنت آخذ بناصیتها، انت الاول فلیس شیی ء و انت الآخر فلیس بعدک شیی ء و أنت الظاهر فلیس فوقک شیی ء و أنت الباطن فلیس دونک شیی ء صل علی محمد و علی اهل بیته علیه و علیهم السلام، و اقض عنی الدین و اغننی من الفقر و یسر لی کل الامر یا ارحم الراحمین». (20)

بار خدایا! ای آفریدگار ما و پروردگارا همه چیز، ای نازل کننده تورات و انجیل و قرآن، ای شکافنده دانه و هسته! از شر هر جنبنده ای که فرمان آن به دست توست، به تو پناهنده می شوم.

تو اول هستی و پیش از تو هیچ موجودی نبوده، و تو آخرین خواهی بود و بعد از تو چیزی باقی نمی ماند، و تو آشکاری و برتر و بالاتر از تو چیزی نیست، و تو باطن همه جهان هستی و به جز تو مؤثری در عالم نیست، بر محمد و خاندانش درود فرست، و قرض مرا تسویه نما، و مرا از بی چیزی و تهی دستی نجات بخش، و همه امور را بر من آسان گردان، ای بخشنده ترین بخشندگان!

«بسم الله الرحمن الرحیم. الحمد لله الذی اذهب عنا الحزن، ان ربنا لغفور شکور، الذی احلنا دار المقامة من فضله، و لا یمسنا فیها نصب و لا یمسنا فیها لغوب. الهی انت المنی، و فوق المنی، اسئلک ان لا تعذب محبی و محب عترتی بالنار». (17)

به نام خدای بخشنده مهربان، حمد اختصاص به خدایی دارد که حزن و اندوه را از ما زدود، به درستی که پروردگار ما بسیار بخشنده و شکرگزار است، کسی که از فضل خود ما را در بهشت ساکن گردانید تا در آن رنجی به ما نرسد.

پروردگارا! تو آرزوی من و بالاتر از آرزوی من هستی، از تو می خواهم دوستدارانم و دوستداران فرزندانم را در آتش عذاب نکنی.

«اللهم انی اسئلک الهدی و التقی و العفاف و الغنی و العمل بما تحب و ترضی؛ اللهم انی اسئلک من قوتک لضعفنا، و من غناک لفقرنا و فاقتنا، و من حلمک و علمک لجهلنا؛ اللهم صل علی محمد و آل محمد، و اعنا علی شکرک و ذکرک، و طاعتک و عبادتک برحمتک یا ارحم الراحمین». (15)

پروردگارا! هدایت، تقوی، عفاف، بی نیازی، و عمل به آنچه که تو از آن راضی و خشنود می گردی را تقاضا می کنم؛ خداوندا! برای ناتوانی خودمان از قوت تو، برای فقرمان از بی نیازی تو و برای جهل و نادانی خویش از علم و حلم تو خواستارم؛ خداوندا! بر محمد و خاندان محمد درود فرست، و ما را بر شکر، ذکر، اطاعت و عبادت خودت یاری کن، (سوگند می دهیم تو را) به رحمتت ای برترین رحم کنندگان!

«اللهم احرسنا بعینک التی لا تنام، و رکنک الذی لا یرام، و باسمائک العظام، و صل علی محمد و آله، و احفظ علینا ما لو حفظه غیرک ضاع، و استر علینا ما لو ستره غیرک شاع، و اجعل کل ذلک مطواعا، انک سمیع الدعاء قریب مجیب». (14)

پروردگارا! ما را با دیدگانت که هرگز به خواب نمی رود، و با پایه و ستونی که هرگز ویران نمی شود، و با نامهای با عظمت خودت حفاظت فرما، و بر محمد و خاندانش درود فرست، و برای ما حفظ کن آنچه را که اگر نگاهبانی غیر از تو داشته باشد تباه می گردد، و بپوشان آنچه را که اگر غیر از تو آن را بپوشاند فاش می شود، و همه اینها را وسیله پیروی و طاعت ما قرار ده، همانا تو خواسته ها را می شنوی، و به ما نزدیک هستی، و دعاهای ما را اجابت می کنی.

«اللهم اجعل غفلة الناس لنا ذکرا، و اجعل ذکرهم لنا شکرا، و اجعل صالح ما نقول بالسنتنا نیة فی قلوبنا؛ اللهم ان مغفرتک اوسع من ذنوبنا، و رحمتک ارجی عندنا من اعمالنا؛ اللهم صل علی محمد و آل محمد، و وفقنا لصالح الاعمال و الصواب من الفعال». (13)

پروردگارا! بی خبری و غفلت مردم را برای ما موجب یادآوری، و آگاهی آنان را برای ما موجب شکر و سپاس قرار ده، و سخن صحیحی را که بر زبانمان جاری می شود نیت قلبهای ما قرار ده؛ پروردگارا! غفران و گذشت تو از گناهان ما گسترده تر و رحمت تو از اعمال ما امیدوار کننده تر است؛ خداوندا! بر محمد و خاندان محمد درود فرست و ما را بر انجام اعمال شایسته و کارهای نیک موفق بدار!