امام صادق علیهالسلام :
اِنَّ صاحِبَ الدّینِ فَکَّرَ
فَـعَـلَـتْهُ السَّکینَةُ وَ اسْتَـکانَ فَـتَواضَعَ وَ قَنِعَ
فَاسْتَغْنى وَ رَضىَ بِما اُعْطىَ وَ انْفَرَدَ فَکُفىَ الاِْخْوانَ وَ
رَفَضَ الشَّهَواتِ فَصارَ حُرّا وَ خَلَعَ الدُّنْیا فَتَحامَى الشُّرورَ
وَ اطَّرَحَ الْحَسَدَ فَظَهَرتِ الْمَحَبَّةُ وَ لَمْ یُخِفِ النّاسَ
فَـلَـمْ یَخَفْهُمْ وَ لَمْ یُذْنِبْ اِلَیْهِمْ فَسَلِمَ مِنْهُمْ وَ
سَخَتْ نَفْسُهُ عَنْ کُلِّ شَىءٍ ففازَ وَ اسْتَکْمَلَ الْفَضْلَ وَ
اَبْصَرَ العافیَةَ فَاَمِنَ النَّدامَةَ؛
آدم دیندار چون مىاندیشد،
آرامش بر جان او حاکم است. چون خضوع مىکند متواضع است. چون قناعت مىکند،
بىنیاز است. به آنچه داده شده خشنود است. چون تنهایى را برگزیده از دوستان
بىنیاز است. چون هوا و هوس را رها کرده آزاد است. چون دنیا را فرو گذارده
از بدىها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افکنده محبتش آشکار
است.مردم را نمىترساند پس از آنان نمىهراسد و به آنان تجاوز نمىکند پس
از گزندشان در امان است. به هیچ چیز دل نمىبندد پس به رستگارى و کمال
فضیلت دست مىیابد و عافیت را به دیده بصیرت مىنگرد پس کارش به پشیمانى
نمىکِشد.
امالى مفید، ص 52، ح 14