حضرت زهرا علیها السلام در لحظههای آغازین زندگی، لب به ستایش شوهر نمونه اش گشود و به شناساندن آن بزرگمرد پرداخت و فرمود:

اضحی الفخار لنا و عز شامخ

و لقد سمونا فی بنی عدنان

نلت العلا و علوت فی کل الوری

و تقاصرت عن مجدک الثقلان

اعنی علیا خیر من وطا الثری

ذا المجد و الإفضال و الإحسان

فله المکارم و المعالی و الحبا

ما ناحت الاطیار فی الاغصان

افتخار و عزت والا، از آن ما شد و ما در میان فرزندان «عدنان» سربلند شدیم.

تو به بزرگی و برتری رسیدی و از همه آفریده ها والاتر شدی و جن و انس از عظمت تو عقب ماندند.

منظورم «علی» است، بهترین کسی که گام بر خاک نهاده است، بزرگوار و دارای احسان و نیکی.

والایی های اخلاقی و بزرگی ها از آن اوست، تا آنگاه که مرغان بر شاخه ها به ترنم مشغولند. (2)

از حضرت زهرا علیها السلام حکایت شده که کودکش حسن علیه السلام را به هوا بلند می کرد و به هنگام بازی با او می گفت:

اشبه اباک یا حسن

و اخلع عن الحق الرسن

و اعبد الها ذامنن

و لا توالی ذا الاحن

به پدرت شباهت داشته باش ای حسن و ریسمان از حق باز کن.

و خداوند دارای نعمت ها را پرستش کن و کینهتوز را به دوستی مگیر.

و به حسین علیه السلام می گفت:

انت شبیه بأبی

لست شبیها بعلی (1)

تو به پدرم شباهت داری و شبیه به علی نیستی.