حضرت زهرا علیها السلام در لحظه های آغازین زندگی زناشویی غنچه لب را به ستایش شوهر نمونه اش امام علی علیه السلام گشود و به شناساندن آن بزرگمرد پرداخت و فرمود:
«أضْحَی الفِخارُ لَنا وَ عِزٌّ شامِخٌ
وَ لَقَدْ سَمُونا فِی بَنِی عَدْنانِ»؛
افتخار و عزت والا از آن ما شد و ما در میان فرزندان عدنان سربلند شدیم.
«نِلْتَ العُلا وَ عَلَوْتَ فِی کُلِّ الْوَری
وَ تَقاصرتْ عَنْ مَجْدِکَ الثَّقَلانِ»؛
تو به بزرگی و برتری رسیدی و از همه آفریده ها والاتر شدی و جنّ و انس از عظمت تو عقب ماندند.
«أعْنِی عَلِیّاً خَیْرَ مَنْ وَطَأَ الثَّری
ذَالمجْدِ وَ الْأِفْضالِ وَ الْإِحْسانِ»؛
مقصودم علی است، بهترین کسی که گام بر خاک نهاده، بزرگوار و دارای احسان و نیکی.
«فَلَهُ المَکارِمُ والمَعالِی وَ الْحِبا
ما ناحَتِ الْأَطْیارُ فِی الْأَغْصانِ»
والایی های اخلاقی و بزرگی ها از آن اوست، تا آنگاه که مرغان بر شاخه ها به ترنّم مشغولند. (1)
(1) نهج الحیاة، ص 184.