امام صادق علیه‏السلام :

اَرْوَحُ الرَّوْحِ اَلْیَأسُ مِنَ النّاسِ؛

بهترین راحتى و آسودگى، بى‏توقعى از مردم است.

کافى ، ج 8، ص 243، ح 337

امام صادق علیه‏السلام :

اَلرَّوْحُ وَ الرّاحَةُ فِى الرِّضا وَ الْیَقینِ وَ الْهَمُّ وَ الْحَزَنُ فِى الشَکِّ وَ السَّخَطِ؛

خوشى و آسایش، در رضایت و یقین است و غم و اندوه در شکّ و نارضایتى.

مشکاة‏الأنوار، ص 34

امام على علیه السلام :

اَلزُّهدُ فِى الدُّنیا الراحَةُ العُظمى؛

بى‏رغبتى به دنیا، بزرگ‏ترین آسایش است.

غررالحکم، ح 1316

پیامبر صلى ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله :

اَلصِّدقُ طُمَأْنینَةٌ وَ الْکَذِبُ ریبَةٌ ؛

راستگویى [مایه] آرامش و دروغگویى [مایه[ تشویش است.

نهج الفصاحه، ح 1864

امام على علیه‏السلام :

تَوَقُّعُ الْفَرَجِ اِحدَى الرّاحَتَیْنِ؛

انتظار گشایش، یکى از دو آسایش است.

غررالحکم، ح 4578

امام على علیه‏السلام :

مَنْ وَثِقَ بِاَنَّ ما قَدَّرَ اللّه‏ُ لَهُ لَنْ یَفوتَهُ اسْتَراحَ قَلْبُهُ؛

هر کس اطمینان داشته باشد که آنچه خداوند برایش تقدیر کرده است به او مى‏رسد، دلش آرام مى‏گیرد.

غررالحکم، ح 8763

امام صادق علیه‏السلام :

مَنْ وَجَدَ هَمّا وَ لا یَدرى ما هُوَ فَلْیَغْسِلْ رَأْسَهُ؛

هر کس غمگین شد و علت آن را ندانست، سر خود را بشوید.

الدعوات للراوندى، ص 120، ح 284

 امام صادق علیه‏السلام :

حُرِمَ الْحَریصُ خَصْلَتَیْنِ وَلَزِمَتْهُ خَصْلَتانِ: حُرِمَ القَناعَةَ فَافْتَقَدَ الرّاحَةَ وَحُرِمَ الرِّضا فَافْتَقَدَ الْیَقینَ؛

حریص از دو خصلت محروم و با دو خصلت همراه است: از قناعت محروم است و در نتیجه آسایش را از دست مى‏دهد، از راضى بودن محروم است، در نتیجه یقین را از دست مى‏دهد.

خصال ص 69

پیامبر صلى ‏الله ‏علیه‏ و ‏آله :

عَلَیْکُمْ بِالزَّبیبِ فَإِنَّهُ یَکْشِفُ المِرَّةَ وَیَذْهَبُ بِالْبَلْغَمِ وَیَشُدُّ الْعَصَبَ وَیَذْهَبُ بِالإِْعْیاءِ وَیُحَسِّنُ الْخُلْقَ وَیُطَیِّبُ النَّفْسَ وَیَذْهَبُ بِالْغَمِّ؛

شما را سفارش مى‏کنم به خوردن مویز، زیرا صفرا را برطرف مى‏کند، بلغم را از بین مى‏برد، اعصاب را قوى، خستگى را دور، و اخلاق را خوب مى‏کند، و به روح آرامش مى‏بخشد و غم را مى‏برد.

خصال، ص 344

پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

مَنْ أَعْرَضَ عَنْ مُحَرَّمٍ أَبْدَلَهُ اللّه‏ُ بِهِ عِبادَةً تَسُرُّهُ؛

هر کس از حرام دورى کند، خداوند به جاى آن عبادتى که او را شاد کند نصیبش مى‏گرداند.

بحارالأنوار، ج 77، ص 121، ح 20